KAZIM KOYUNCU’YA GEÇ KALIŞIM             Ankara… Yıl 2003. İller Bankası Genel Müdürlüğünde basın danışmanı olarak görev yapıyorum. O dönemde Atatürk Lisesi son sınıfta olan büyük kızım Zeynep’le de başkentin kültür mekânlarında hafta sonları entelektüel turlar yapıyoruz. En çok uğradığımız yerlerden biri de Kızılay İnkılâp Sokaktaki Vadi Kitabevi ve Yayınevi. Ercan Şen’in yönetimindeki bu sıcak mekân, Hakan Albayrak, Nihat Genç, Murat Menteş, Bülent Akyürek, Ebubekir Kurban ve Şaban Abak gibi birçok usta kalemin buluşma ve muhabbet yerleri… Kalemi oldukça güçlü olan Zeynep’i bu yazarlarla tanıştırarak edebiyatı, kültürü, sanatı daha çok sevmesini ve bu güzel, verimli sohbet ortamından beslenmesini arzuluyorum. Kızımla yine bir entelektüel turdayız. Karanfil Sokağın girişindeki Dost Kitabevine uğrayıp yeni çıkan kitapları inceledikten sonra aynı sokakta ilginç isimli bir kafeyle karşılaşıyoruz: Lazut. Bu kelimenin anlamını bilmiyoruz ancak tabeladaki koçanı soyulmuş üründen mısır anlamına geldiğini tahmin ediyoruz. İkinci kattaki kafeye girdiğimizde farklı dekorasyonundan ve menüdeki ürünlerden Karadeniz kültürünü yansıtmayı amaçlayan bir yer olduğunu anlıyoruz. Yerdeki geniş ve rahat minderlere oturup mekânın ve ürünlerin tadını çıkarırken, yeni olduğumuzu anlayan kafenin sorumlusu yanımıza gelerek bizi bilgilendiriyor. “Lazut” kelimesinin Lazca mısır anlamına geldiğini ve ara sıra canlı müzik yaptıklarını belirterek “bu cumartesi Kazım Koyuncu geliyor. Sakın kaçırmayın” tembihinde bulunuyor. Doğrusu hiç duymadığımız bir isim… Adı ve soyadı da biraz itici geliyor, hiç sanatkâr ismine benzemiyor. Bizde Anadolu’nun bağrından kopup gelmiş hevesli bir taşra delikanlısı imajı uyandırıyor. Nitekim Lazut’taki söz konusu konserine gitmiyoruz. Meğer neler kaçırmışız dostlar neler… En önemlisi ayağımıza gelen fırsatı tepip Kazım Koyuncu’ya, o usta sanatçıya geç kalmışız. Tanışma Trabzon’da Ve bir yıl sonra Trabzon… İller Bankasının bölge toplantıları için Trabzon’dayız. Yoğun geçen programların ardından düzenlenen gezilerle çevredeki güzellikleri tanıyoruz. Bir seminer sonrası şehrin çarşısında gezerken gezi midibüsünde çalmak üzere Karadeniz müziklerini içeren özgün kasetler almak istiyorum. Uğradığım kasetçiye farklı bir ses aradığımı söyleyince raftan aldığı bir ürünü bana uzatıyor. Uzun saçlı bir gencin resminin yer aldığı kasetteki ismi görünce çok şaşırıyorum: Kâzım Koyuncu. O kaset ertesi günkü gezimde çok işime yarıyor. Şoförümüzden izin alarak “Gelevera Deresi, Didou Nana, Hayde, Narino, Ben Seni Sevduğumi Dünyalara Bildirdim, Denizde Karartı Var” gibi muhteşem şarkılarını çalmaya başladığımızda mesai arkadaşlarımızın çok beğendiklerini ve yeşil doku manzaralı gezimizde şarkılara eşlik etmeye çalıştıklarını memnuniyetle görüyorum. Ve “Karadeniz’in müziği işte böyle olur. Karadeniz de en güzel bu şarkılar eşliğinde gezilir” diye düşünüyorum. Böylece Trabzon buluşmamız daha renkli, daha anlamlı bir hale geliveriyor. Ondan sonraki tüm gezilerimizde arkadaşlarımız benden bu kaseti çalmamı istiyorlar.  Kısacası genç sanatçımızla gıyaben de olsa tanışmak ancak Karadeniz gezimizde nasip oluyor. Buluşma Ankara’da Trabzon toplantımızdan üç-beş ay sonra Ankara’da bir afiş dikkatimi çekiyor. Bunun Karadenizli sanatçılar Kazım Koyuncu, Fuat Saka ve Birol Topaloğlu’nun ortak konserleri olduğunu anlıyorum. Bilet alıp Ankara Spor Salonundaki konserlerine gittiğimde üç sanatçımızın da oldukça kalabalık seyirci kitlesi önünde harika bir performans sergilediklerine şahit oluyorum. Bu konser benim Koyuncu’yu ilk ve son görüşüm oluyor. Nitekim bir yıl içinde genç yaşta hayata gözlerini yumuyor. Vefat haberini alınca onu yakından tanımak için geç kalışıma bir kez daha hayıflanıyorum. Allah rahmet eylesin genç adam. Seni son şarkılarından olan ve yazımı bitirirken dinlediğim ‘Hoşça Kal’ın anlamlı sözleriyle selâmlıyorum;   “İşte gidiyorum bir şey demeden Arkamı dönmeden, şikâyet etmeden Hiçbir şey almadan, bir şey vermeden Yol ayrılmış, görmeden gidiyorum.”