BİR ŞARKI VE BİR HAYAL Yaylada son günlerimizdi. Evimizin bahçesindeki ceviz ağaçlarının altında oturmuş, bahçenin hemen kenarından geçen derenin sesi eşliğinde huzurla kitabımı okurken, eşimin telefonundan tanıdık bir melodi duyuldu: O gözler benim ağlar Eskisinden yabancı Gönlümdeki bu sevda Hiç dinmeyen bir acı… Sema Moritz’in seslendirdiği bu duygusal şarkı beni hemen amatör tiyatro grubumuzla sahne tozu yuttuğumuz o güzel, o heyecanlı günlere götürdü. İlkini 2024 yılında Silifke’de, ardından Anamur’da ve bu yıl da Gülnar’da sahnelediğimiz Kadın Hikâyeleri oyunumuza… Çünkü bu parça oyunumuzun giriş ve fon müziğiydi, duyunca anılarım ve duygularım birbirine karıştı. Şarkıyı yeniden dinlerken yaptığımız araştırmalarda ilk olarak Seyyan Hanım’ın Hasret adıyla seslendirdiğini öğrendik. Aynı melodi, farklı zamanlarda farklı kadın sanatçıların sesinde yeniden hayat bulmuş. Tıpkı tiyatro sahnesinde anlattığımız kadın hikâyeleri gibi… Sebaste’de Sahne Almak… Okuyucularım biliyor ki ben bir arkeoloğum. Geçen ay, Erdemli Ayaş’taki Elaıussa Sebaste antik kentinin tiyatrosunda, kazının 30. yıl etkinliğindeydim. Mersin Devlet Opera ve Bale sanatçılarının müzik dinletisi sırasında içimden “keşke oyunumuzu bu tarihî yapıda da sahneleyebilsek” diye geçirdim. Çünkü orası da bir zamanlar insan hikâyelerinin, kadın sorunlarının ve kadın psikolojisini anlatan oyunların yankılandığı bir yerdi. “Kadın Hikâyeleri” oyunumuz; Nazan Bekiroğlu’nun ‘Duy Beni’sinden Ataol Behramoğlu’nun ‘Gebe Kadının Türküsü’ne, Güngör Dilmen’in ‘Nasreddin Hoca’nın Karısı’ndan Bekir Coşkun’un “Bir Kadın Gittiğinde” yazısına kadar uzanıyor. Her karakter, farklı bir yüzüyle kadını anlatıyor; acısını, direncini, umudunu... Sanat da, Umut da Bitmez! Yazın son günlerinde yaylamızda, evimizin bahçesinde dinlediğim bu güzel şarkı bana şunu da hatırlattı: Müzik ve tiyatro birbirine görünmez bağlarla bağlı… Kültür ise geçmişle bugün arasında kurulmuş görünmez bir köprü… Antik tiyatrolardan bugünün sahnelerine uzanan bu köprü, insanın kendini anlatma çabası olan sanatın dolayısıyla umudun hiç bitmediğini gösteriyor.