Çorap Söküğü   Süte su karıştı, söze yalan… At izinin it izine karıştığı günlerdeyiz. Bir vakte erdi ki günümüz; Kim namuslu, kim kaltaban… Kim taklacı, kim dürüst… Kim mert, kim namert… Kim “sözü özü bir” akıl ermiyor. Her şey karışmış birbirine. Ruhsati’nin dediği gibi, “Koyun belli değil, kurt belli değil.” * Epeyce zamandır, herkesin ağzında aynı laf: - İnsanlar hilekâr, yalancı, hain, nankör... - İnsanlar vefasız, kıskanç, obur... - İnsanlar hırslı, dedikoducu, iki yüzlü, yüzsüz...   * Farkındasınızdır. Farkındasınız, farkındasınız… ‘Çaylı börekli’ kadın günleri de dahil olmak üzere, kimsenin yüzü gülmüyor artık. Suratlar asık, çatık, somurtkan… Suratlar ekşi, limoni, mahkeme duvarı. Bakışlar dalgın, konuşmalar kaygılı. Bugünler umutsuz!  Geleceğe umut beslemek neredeyse kaybolmuş; uçmuş, kaçmış, yok olmuş.   * Ne oluyor? Nereye gidiyoruz? Bu yolun sonu neresi? Kim yaptı bunu? Nasıl yaptı? Niye bu duruma düştük? Nerede o güzel insanlar? Kaç vakitte gelir? Çıkmaz ayın son çarşambası mı? Sorular, sorular, sorular…   * Eveleyecek geveleyecek lâf yok. Tahtanın çivisi çıktı. Zurnanın zırt dediği yerdeyiz. Ve masum değiliz hiçbirimiz. Yaşar Kemal’in “Demirciler Çarşısı Cinayeti”ndeki durum tespiti her şeyin özeti: “Bindiler de çektiler gittiler, o iyi insanlar, o dünya güzeli atlara... O yiğitler, o her birisi kaplan örneği şahinler, o ceren gibi atlara bindiler de başlarını aldılar gittiler. Bir daha, bir daha hiç gelmeyecekler. Hiç, hiç, hiç! Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık.” * Lafı iskeleye bağlamanın vakti saati geldi. Bitirirken Neşet Baba’ya kulak vereyim: “Süte su karıştı, sonra söze yalan, mideye haram. İşte orada bozuldu insan.” Bitti, nokta. Ağla gitar!