KALAN ÖMRÜMÜZÜN EN GENÇ YAŞINDAYIZ…
“HER ZAMAN GEÇ KALDIĞINI DÜŞÜNECEKSİN; AMA KALAN ÖMRÜNÜN EN GENÇ YAŞINDASIN.”
Hayat bana çok şey öğretti. Ve aklımda kalanları paylaşmak istiyorum…
ZAMAN BİZE KARŞI DEĞİL; sadece niyetimizi netleştirmemizi istiyor.
Öğrendim ki PUSULASI OLAN GECİKMEZ. Yönü bulduğun anda hız kendiliğinden gelir.
Kendimi çoğu zaman “GEÇ BAŞLAYANLAR KULÜBÜ”nde buldum.
Robin Sharma’nın “Sabah 5 Kulübü” var ya… İşte onun biraz tersi.
Onlar güne erkenden başlar; biz ise hayata biraz geç başlıyoruz.
Gençliğimin ilk yılları sessizlikle geçti.
Bugün biliyorum ki; O SESSİZLİK BİR EKSİKLİK DEĞİL, TOPRAKTA SAKLI BİR TOHUMDU.
Ve her tohum gibi… MEVSİMİNİ BEKLİYORDU.
Çünkü BEKLEMEK YENİLGİ DEĞİL, DERİNLEŞMEKTİR.
KÜÇÜK ADIMLARIN KUDRETİ, BÜYÜK DÖNÜŞÜMLERİ BAŞLATIR.
Bugün bir deneme, yarın bir adım derken; sahici ilerlemeler doğar.
Asıl mesele DEVAM EDEBİLMEKTİR.
Yol… hem KEŞİF’tir hem İCRA.
Biri kalbi açar, diğeri kaslarımızı güçlendirir.
Hikâyeler kalbe seslenir, veriler akla.
Ve ikisi birleştiğinde, DAVRANIŞLARIMIZ DEĞİŞİR, HAYATA BAKIŞIMIZ DEĞİŞİR.
Sandığımızdan çok şey değişir:
BİZ DÖNÜŞÜRÜZ. ETRAFIMIZ DÖNÜŞÜR. DÜNYA DÖNÜŞÜR.
Ve nihayet öğrendim ki; GEÇ KALINMIŞ BİR BAŞLANGIÇ YOKTUR.
GÖRÜNMEZ OLMAK KOLAYDIR.
AMA OLDUĞUN HALİNLE GÖRÜNÜR OLMAYI SEÇMEK…
İŞTE ASIL CESARET BUDUR.
Çünkü insan kendisi olduğunda, KADER DE ONA GÖRÜNÜR.
ASIL MESELE, KENDİ CÜMLEMİZİ BULABİLMEKTİR.
Bir cümle… Belki de dünkü hazırlıklarımızın borcunu ödeyecek tek şeydir.
Evet, sahneye geç çıkmış olabiliriz.
Ama unutma: HAYAT HÂLÂ ADIMLARIMIZI BEKLİYOR.
Ve o adımlar… küçük, saf ve önyargısızdır; ama SADECE BİZE AİTTİR.
HER GÜN, HAYATIMIZIN EN YENİ YAŞINDAYIZ.
Erken ya da geç değil… TAM DA ZAMANIN İÇİNDEYİZ.
