“Göç etmeyen kuş, soğuğu kader sanır; oysa suç mevsimde değil, kanatlarındadır.” İnsanın hayat yolculuğu, bir kuşun göç yolculuğuna benzer. Kuşlar, yaşadıkları iklimin sertleştiğini, soğuğun arttığını fark ettiklerinde içgüdüsel olarak yola çıkar. Onları hayatta tutan şey sadece doğanın düzeni değil; kanatlarını kullanabilme cesaretleridir. Çünkü bilirler ki, soğuğu yenmenin yolu, kanat çırpmaktır. Ne var ki bazı kuşlar göç etmeyi reddeder. Oldukları yerde kalır, soğuğu kabullenir, donmayı kader zannederler. Oysa kaderleri soğuk değildir. Kaderleri, kendi kanatlarını kullanmamayı seçmeleridir. İşte bu noktada söz bize güçlü bir ders verir: Hayatın yükünü, zorluklarını, sıkıntılarını “kader” diye kabullenmek, insanın kendi potansiyelini inkar etmesidir. Asıl suç mevsimde değil, yani dış şartlarda değildir; asıl suç, kanatlarımızı kullanmamamızdadır. Hayatın Kanatları Bizim kanatlarımız; cesaretimiz, aklımız, irademiz, hayallerimiz ve inancımızdır. Çaresizlik çoğu zaman dış koşullardan değil, bu kanatları kullanmamaktan doğar. - Cesareti olmayan kişi, risk almaz ve yerinde sayar. - Hayali olmayan kişi, yarını kuramaz ve bugünün ağırlığı altında ezilir. - İradesini güçlendirmeyen kişi, rüzgâra kapılan yaprak misali savrulur. Bahaneler ve Gerçekler İnsanlar çoğu zaman başarısızlığını dış koşullara yükler: “Zaman kötüydü, imkan yoktu, şansım yaver gitmedi.” Oysa tarih boyunca zor şartlarda bile kanatlarını kullanabilen insanlar vardır. Kimi bilim üretmiş, kimi sanatla çağına yön vermiş, kimi de milletleri ayağa kaldırmıştır. Onları farklı kılan şey, şartların kolaylığı değil, kanatlarını kullanma cesaretidir. Sonuç: Kanatlarını Hatırla! Hangi mevsimde olursak olalım, soğuğun suçlu olmadığını bilmeliyiz. Suç, uçmayı unutan kanatlarımızdadır. Eğer yol almak istiyorsak, kaderi değiştirmek istiyorsak, kanatlarımızı yeniden hatırlamalı, çırpmalı ve gökyüzüne yönelmeliyiz. Çünkü kuş için uçmak neyse, insan için de mücadele odur. Ve unutmayalım: “Göç etmeyen kuş, soğuğu kader sanır; oysa suç mevsimde değil, kanatlarındadır.”